De hegemonie van Bayern München eindigt misschien niet met strijd en woede, maar met een farce. Een onhandig georganiseerde ploeg die ver onder hun collectieve niveau voetbalde, kreeg de robuuste behandeling die Bayer Leverkusen dit seizoen op alle tegenstanders heeft gegeven, een 3-0 hamerslag die de dominantie van de ongeslagen competitieleiders weerspiegelde. De mannen van Xabi Alonso maakten korte metten met de praatjes over Neverkusen in stijl.
Het gat is nog niet onoverbrugbaar voor de 33-voudig kampioen. De eindstreep kan de kriebels opwekken bij Leverkusen, een team dat de omvang van hun mogelijke prestatie lijkt te beseffen op een manier zoals Bayern dat niet doet. Misschien geloofden de koplopers niet dat er nog een titel in het verschiet lag toen ze naar de BayArena reisden in de wetenschap dat een overwinning de Bundesliga-tabel een vertrouwd aanzien zou geven. Nu moeten ze zeker weten dat er geen ruimte is voor misstappen als ze de voorsprong van vijf punten willen verkleinen op een ploeg die er slechts acht heeft laten liggen in het hele seizoen.
Het was geen grote verrassing dat Thomas Tuchel, een man die als geen ander geniet van de tactische strijd in deze elitewedstrijden, zijn ploeg herschikte om de dreigingen die hij verwachtte van zijn gastheren, tegen wie hij een 3-4-2-1 opstelling had, te neutraliseren. Hij schatte alleen niet in waar de problemen zouden komen. Sacha Boey’s eerste start sinds zijn overstap van Galatasaray zou Bayern de benen op linksachter hebben gegeven om gelijke tred te houden met Jeremie Frimpong. Helaas voor de Rekordmeister, Frimpong werd naar de bank verwezen en Leverkusen daagde de nieuweling maar al te graag uit om de bal op zijn rechterflank te krijgen.
Hoe veelbelovend Alexander Pavolvic ook is, hij is niet gezegend met jarenlange ervaring in het dicteren van de grootste wedstrijden zoals Joshua Kimmich, die vrijdag fit werd verklaard door zijn manager na een schouderblessure. Zonder zijn nr. 6 en met hun beste balvaardige centrale verdediger Matthijs De Ligt op de bank voor Eric Dier, had Bayern nauwelijks een handvol lijn doorbrekende spelers.
Meer nog dan het personeel, bood het herschikte systeem Bayern niets anders dan meanderend balbezit. Het was alsof Xabi Alonso, die nog maar net een jaar bezig was met zijn trainerscarrière op topniveau, Tuchels openingszet had voorzien en het systeem dienovereenkomstig had aangepast. Het was niet Nathan Tella die Frimpong verving, maar Josip Stanisic, geleend van de tegenstander en belast met het vormen van een echte back five als zijn ouderclub de bal had.
Zet daar de gezaghebbende Granit Xhaka en Robert Andrich tegenover en de bezoekers konden simpelweg nergens centraal aanvallen. Dat is nogal een probleem als je linkervleugelverdediger, rechtervleugelspeler en linkervleugelspeler allemaal van nature op hun sterke voet staan. Het was alsof Leverkusen alle slechtste kwaliteiten van Bayern had ingeschakeld. Laat Harry Kane maar drijven als hij wil, tegen de rust had hij meer aanrakingen in zijn eigen strafschopgebied dan die van de tegenstander.
Alonso heeft misschien het bord in zijn voordeel gezet, maar Tuchel had de stukken om eventuele systemische problemen te negeren. De kwaliteit is er al het hele seizoen voor de kampioenen, ze maken tenslotte drie verwachte doelpunten per wedstrijd. Het probleem is dat het zich vermengd heeft met een schroom die misschien wel onvermijdelijk is bij een club met 11 titels op rij op je naam. Als Borussia Dortmund en dergelijke je weg blijven laten komen met je wanprestaties, waarom zou je dan niet zelfvoldaan zijn?
Vanaf het begin was dit een prestatie van betrouwbare slordigheid van de kampioenen, Dayot Upamecano gaf de eerste kans van de wedstrijd aan Amine Adli met een kopbal naar nergens in het bijzonder. De Marokkaanse spits en Nathan Tella waren meedogenloos in het opsporen van de vele fouten van hun slordige tegenstander. Er waren er genoeg, maar niet meer dan toen een counter van de uitzonderlijke Florian Wirtz tot corner werd verwerkt. Bayern had zeven spelers terug in het strafschopgebied. Weinig spelers zagen het gevaar dat hun kant op kwam en een voorzet van Andrich vloog helemaal naar de achterste paal, waar Stanisic de bal binnen draaide.
In de 72 minuten die volgden, speelde Bayern zelden of nooit als een team dat oprecht vreesde dat hun decennium van dominantie zou kunnen eindigen. Ze waren te traag, te ongeorganiseerd en elke keer dat ze de bal weggaven, konden ze aan stukken worden gescheurd. Tella had moeten scoren na een briljante bal van Xhaka. Vroeg in de tweede helft deed Alejandro Grimaldo dat, de laatste in een reeks van opzichtige finishes van deze meest xG-busting van de vleugelbacks.
Dit was het meest onserieuze optreden van Bayern, met het toppunt van onzin in de laatste minuut toen Manuel Neuer concludeerde dat zijn aanwezigheid nodig was in het strafschopgebied van Leverkusen voor een corner. Zelfs als die in het net was geklutst, was er bijna zeker niet genoeg tijd om nog een doelpunt te maken. Zulke flauwekul verdient een ferme straf, en Frimpong deed dat toen hij het veld op stormde en de bal vanaf 45 meter langs de zijlijn naar huis joeg.
Neuer kwam in ieder geval net zo vaak in actie in het strafschopgebied als Kane, die vast en zeker meer dan de meesten vreest voor het einde van Bayerns hegemonie. Stel je de memes eens voor als zijn jacht op belangrijk zilverwerk hem naar Europa’s meest winnende thuismacht van de afgelopen tien jaar zou brengen en hij het nog steeds zou verpesten?
Neem nog niet aan dat dat zal gebeuren. Vijf punten is geen onoverkomelijke voorsprong, zelfs niet als je ongeslagen reeks tot in de 30 loopt, niet als Bayern het soort onderliggende statistieken heeft dat de voorbode kan zijn van een overweldigende reeks overwinningen. Daarvoor moeten Tuchel en zijn spelers echter de enorme omvang van de taak die voor hen ligt begrijpen. Jaar in jaar uit de competitie winnen is misschien passé geworden voor sommige van deze spelers, maar wie van hen wil bekend staan als degene die de reeks heeft verkwanseld?
