Aan het einde van het seizoen moet Xabi Alonso een keuze maken. Vreemd genoeg is het er een die op grote schaal wordt gepresenteerd in binaire termen. Liverpool of Bayern München, welke van de grote continentale machten zal hij moeten leiden?
Dat de grootste jonge manager in de sport zijn eigen machtsbasis zou willen bouwen aan de oevers van de Rijn is bijna verdacht gemaakt. Die inschatting zou over niet al te lange tijd wel eens gerechtvaardigd kunnen zijn. Voorlopig houdt Alonso zijn kaarten dicht bij de borst.
“Misschien hebben jullie vragen over mijn toekomst”, zei hij voor de wedstrijd van vrijdag tegen Mainz. “Ik heb daar niets nieuws over te zeggen. Dat wilde ik van tevoren al zeggen. Op dit moment ben ik hier de coach, dat is zeker. Voor de toekomst heb ik niets nieuws te zeggen. We zullen zien.”
Alonso is geen man die zijn carrière in een stroomversnelling wil brengen en Bayer Leverkusen is ook geen club die zich zorgen maakt over het vooruitzicht om ooit hun transformerende hoofdtrainer te verliezen. Je zou zelfs kunnen zeggen dat beide partijen hoopten dat deze dag zou komen toen ze in december 2022 met elkaar in zee gingen. Per slot van rekening is Alonso niet langer Europa’s meest begeerde coach vanwege wat hij als speler op het veld heeft gedaan, maar om wat hij daarbuiten doet.
“We willen succes”, vertelde chief executive Fernando Carro in november aan CBS Sports. “Als we succes hebben, weten we dat onze spelers en onze coach door iedereen gewild zullen zijn. Xabi is erg jong. Hij heeft nog veel tijd.”
Genoeg misschien om te zien of hij bij Leverkusen meer kan opbouwen dan een eenmalige titelwinnaar. Een team dat zo dominant is geweest in de Bundesliga kan het zich veroorloven om één of twee talenten te verliezen en nog steeds een behoorlijke vuist te maken in de Champions League. Tenzij er een enorme verschuiving plaatsvindt aan de top van het Europese spel, is er een goed argument om deze ploeg bij de favorieten te plaatsen voor de competitie van volgend jaar, samen met Real Madrid, Inter en de grote drie uit Engeland.
De ingebouwde onevenwichtigheden van het Europese voetbal op het hoogste niveau betekenen dat elke kans op glorie waarschijnlijk niet kan worden volgehouden, zelfs niet voor een van de rijkste clubs van Duitsland, gesteund door een farmaceutische gigant van miljarden dollars in Bayer. Een team dat niet eens in de top 30 van de Deloitte Football Money League staat, heeft simpelweg niet het geld om gedurende een langere periode de strijd aan te gaan met Manchester City en anderen. Op de korte termijn is Leverkusen echter niet zo ver verwijderd van concurrentie dat het logisch is om naar een rijke club te springen die Alonso wil hebben.
Per slot van rekening ziet het er niet naar uit dat de ploeg die achter Leverkusen staat in de Bundesliga alleen maar een verandering van trainer nodig heeft om weer een kanshebber te worden voor de Champions League en de onbetwiste voetbalgrootmacht van Duitsland. Thomas Tuchel heeft misschien geen bevredigende antwoorden gevonden, noch voor de spelers, noch voor de hiërarchie van de club, maar hij stelde wel de juiste vragen bij Bayern. Wie houdt het fort op het middenveld? Is dit het moment om een aantal totemfiguren uit de 11-titelreeks te ontslaan? En wat nog belangrijker is: hadden zijn spelers en misschien zelfs de club als geheel wat van hun scherpte verloren toen het zo zijn best kon doen om de Bundesliga-titel te verspelen en toch nog op de eerste plaats te eindigen?
Alonso zou misschien een aantal van zijn voormalige teamgenoten uit de schijnwerpers kunnen zetten, maar hij zou slechts beperkte macht hebben om zijn vervangers te selecteren. Als Bayern heeft geconcludeerd dat de beste centrale verdediger die ze tot hun beschikking hadden Eric Dier was, dan is het misschien geen verrassing dat een speler die Alonso’s Leverkusen twee weken geleden nog zo graag aan de bal wilden geven, met de veteraan die naar verluidt al teruggaat naar Tottenham als zijn uitleenperiode afloopt. Sacha Boey lijkt een slimme aanwinst te zijn om de opties van München op de fullbackpositie uit te breiden, maar er kunnen vraagtekens worden gezet bij de wanhopige pogingen van de hoge heren om Joao Palhinha in augustus te contracteren. Bayern heeft misschien een zittende middenvelder nodig, maar zeker een die meer kan dan alleen de bal terugveroveren op een zeer hoog niveau?
In de Bundesliga in het bijzonder, is het rekruteren zo vaak uit handen van coaches en toch zou Alonso staan en vallen bij de spelers die zijn bazen hem nalaten. Als hun recente staat van dienst op zijn zachtst gezegd mager is (afgezien van het niet te missen contract dat Harry Kane altijd al moest worden), kan elke toekomstige baas er dan zeker van zijn dat ze in München het absolute minimum zullen halen, een titel in de Bundesliga en een lange aanloop naar de Champions League? Tuchel, Julian Nagelsmann en Hansi Flick kunnen allemaal bevestigen dat geduld schaars is in de Allianz Arena.
Op Anfield zijn de uitdagingen voor de volgende manager duidelijk anders. Jurgen Klopp heeft de wederopbouw al in gang gezet en hoewel zijn opvolger te maken krijgt met het afnemende en/of vertrek van Mohamed Salah en Virgil van Dijk, is er genoeg talent om rond te bouwen. Liverpool heeft een ploeg die in veel tactische modellen past. Als je spelers hebt die zo veelzijdig zijn als Trent Alexander-Arnold en Dominik Szoboszlai, om er maar twee te noemen, zijn de mogelijkheden eindeloos.
Dat past bij Alonso, een jonge coach die zijn principes heeft, in het bijzonder zijn voorkeur voor een dubbele spil op het middenveld, maar niet didactisch is over hoe ze kunnen worden toegepast. Toen hij bij Leverkusen aankwam, verwachtten velen dat de 42-jarige wat elegantie zou toevoegen aan een ploeg vol aanvallend talent. In plaats daarvan richtte Alonso zich, tot verrassing van veel van zijn spelers, op het in vorm brengen van zijn verdediging.
Alonso past misschien zijn tactiek aan, maar kan hij het soort figuur zijn die de Kop inspireert? Het lijkt misschien vreemd dat een voormalig speler die zo geliefd is bij Liverpool supporters hen niet inspireert vanuit de dug-out, maar hij zou de meest transformerende coach in een generatie volgen. Zoals elke student van romcoms je kan vertellen, is degene zijn na The One zelden bevorderlijk voor een gelukkige toekomst. Hij is leergierig, nieuwsgierig en beheerst en het is moeilijk voor te stellen dat Alonso met zijn vuist op de grond staat na een overwinning op Luton. Misschien maakt dat de Liverpool-supporters niet uit. Toch lijkt het slimmer om iemand anders de eerste fases van het post-Klopp verdriet te laten uitzitten.
Het is niet alsof een verblijf bij Leverkusen Alonso’s reputatie veel schade zou berokkenen. Sommige spelers zouden kunnen gaan. Jeremie Frimpong heeft veel bewonderaars in de Premier League, waaronder Manchester United, terwijl Victor Boniface ook de aandacht heeft getrokken van veel clubs. Dit is echter een team dat afgelopen zomer Moussa Diaby verloor, Leon Bailey twee jaar eerder en Kai Havertz in 2020. Ze hebben de neiging om daar goed mee om te gaan.
Dat zullen ze bijna zeker doen als ze het kroonjuweel kunnen behouden. Florian Wirtz is weer de speler die hij was voor zijn knieblessure begin 2022, met een gemiddelde van meer dan één doelpunt per 90 minuten, het op twee na beste cijfer onder degenen die meer dan 1000 minuten hebben gespeeld in de top vier competities van Europa. Clubs moeten zich in allerlei bochten wringen om Leverkusen op de proef te stellen, maar Real Madrid en Barcelona, door wie hij al lang wordt begeerd, lijken deze zomer niet over het geld te beschikken. Bayern München heeft Jamal Musiala als hun 10 van de toekomst, terwijl er geen duidelijke vacature is in die rol bij de topclubs in de Premier League.
Behoud Wirtz, Exequiel Palacios, Piero Hincapie en hun veteranen en Leverkusen heeft een ploeg die kan meedoen in de Champions League. Dat zou des te meer het geval zijn als de club de Diaby-truc herhaalt, een verkoop van bijna 60 miljoen dollar waarmee de aankoop van drie belangrijke starters in Boniface, Granit Xhaka en Jonas Hoffmann werd gefinancierd. Er bestaat altijd het risico dat Leverkusen hetzelfde lot beschoren is als Ajax, Benfica en Monaco, grote clubs die uit elkaar werden gerukt door geldwolven voordat ze hun gezamenlijke potentieel hadden bereikt. Het steeds meer gelaagde Europese spel betekent uiteindelijk dat er maar een paar clubs zijn die de Duitse kampioenen uit elkaar kunnen halen. Voor de neutralen die willen dat de doorbraakteams wat langer bij elkaar blijven, zou het jammer zijn als Alonso zelf de aftrap zou geven voor de uittocht.
Des te meer omdat over niet al te lange tijd misschien wel het meest aantrekkelijke contract beschikbaar komt. Real Madrid mag dan de afgelopen tien jaar een ongewone periode van managementstabiliteit hebben gekend — sinds 2010 zijn er zes hoofdtrainers geweest in het Santiago Bernabeu, hoewel Carlo Ancelotti en Zinedine Zidane twee keer de scepter zwaaiden — maar het lijkt onwaarschijnlijk dat de huidige manager langer zal blijven dan de verlenging tot 2026 die hij in december tekende. Zelfs zo’n lange ambtstermijn lijkt onwaarschijnlijk voor Ancelotti, die tussen zijn vertrek bij AC Milan in 2009 en zijn meest recente aanstelling bij Madrid niet langer dan twee jaar heeft gewerkt.
Dat zou de baan zijn waarvoor je Leverkusen zonder meer zou verlaten. De eisen zijn misschien stratosferisch, maar wie de leiding krijgt over Madrid, krijgt de beste jonge selectie in de sport, een cavalcade aan luxeproblemen zoals hoe Rodrygo, Vinicius Junior, Jude Bellingham en waarschijnlijk Kylian Mbappe in te passen. Het is een club die hem de beste kans zou geven om evenveel slingers aan zijn coaching CV toe te voegen als er op die van zijn speeldagen staan. Immers, als je de meest bewonderde jonge coach in de sport bent, waarom zou je dan genoegen nemen met de op één na beste baan?
