De koplopers zijn door, vijf uit vijf en verzekerd van de eerste plaats in Groep G met nog een wedstrijd te gaan. Dat Manchester City dat allemaal heeft gedaan terwijl ze zo ver van hun beste kant waren, zoals dinsdag in de 3-2 overwinning op RB Leipzig, voelt als een schot voor de boeg voor hun rivalen in binnen- en buitenland. Als we dit al kunnen op onze mindere avonden, stel je dan eens voor hoe we er uit zullen zien als we op ons best zijn.
Het is een beangstigend vooruitzicht. Zo zou, in ieder geval voor Pep Guardiola, een eerste helft moeten zijn waarin de ploeg uitliep naar een achterstand van twee doelpunten toen Lois Openda zich een weg baande door een verdediging die zich bezighield met haar slechtste gewoontes. Erling Haaland en Julian Alvarez zorgden voor de ommekeer in de tweede helft. De eerste maakte een late winnende treffer na een actie van 18 passes en 10 man waar Leipzig geen antwoord op had. In die stemming kunnen weinig teams in Europa met hen leven. Betere tegenstanders zouden ze wel eens zwaarder kunnen straffen voor de fouten die de laatste tijd wat vaker zijn gemaakt: die onhandige vertoning tegen Chelsea, een paar tandeloze vertoningen tegen Liverpool en Arsenal.
Als dit niet het beste team ter wereld was, met onbetwistbare favorieten in elke wedstrijd, dan zouden deze onhandige vertoningen weggewuifd kunnen worden. Waar hun rivalen echter naar op zoek zullen zijn, is een teken dat City zichzelf wonden kan toebrengen. Deze overwinning was precies dat, een herinnering dat zelfs de koningen van Europa sterfelijk zijn.
City bood een terugblik op vervlogen jaren, een even dominante als dwaze vertoning. Telkens als Leipzig de bal terugpakte, zagen ze groene ruimte in overvloed om in te vliegen. De positionele ijver van zovelen in het hemelsblauw ontbrak, net als hun houding onder druk. Vorig seizoen nam een City-verdediger steevast de tijd om een gevaarlijke situatie te beoordelen, wachtend om de optimale ingreep te doen. Dinsdag maakten Kyle Walker, Ruben Dias en Manuel Akanji zich allemaal schuldig aan het zoeken naar een snelle, nonchalante uitweg onder druk. Dat was genoeg om hun territoriale voordeel uit te hollen.
In de rust was elke statistiek in hun voordeel — balbezit, schoten, verwachte doelpunten, veldoverwicht — behalve die ene die er echt toe deed in de linkerbovenhoek. Gekweld door de 3-1 nederlaag in Duitsland en de 8-1 hamerslag in de ronde van 16 eerder dit jaar, kwam RB Leipzig tot de conclusie dat van achteruit spelen gevaarlijker was dan het waard was.
In plaats daarvan waren ze bereid om direct te spelen en stuurden ze Openda achter ballen aan in het kanaal en daarbuiten. De Belg is sterk, snel en onbevreesd, maar Akanji had hem de baas moeten zijn toen doelman Janis Blaswich de bal in de ruimte tussen de centrale backs punterde. Akanji probeerde zijn spits van de bal af te duwen en de bal in veiligheid te brengen. Hij deed echter niets dat Openda van zijn stuk zou brengen, in plaats daarvan liep hij het strafschopgebied in en knikte een schot weg van Stefan Ortega.
Dit was geen uitzonderlijk moment. Slordigheid was schering en inslag in het Etihad. Passes werden niet met de gebruikelijke scherpte gegeven, de druk was niet voldoende om Leipzig te bedwingen als ze kort speelden. Kyle Walker kwam vast te zitten op het middenveld toen een aanval mislukte. Geen groot probleem, City had er twee die Openda aankonden als de bal naar hem werd gespeeld vanaf links.
Op zijn best zou Ruben Dias het moment naar zich toe laten komen, door de spits naar een minder gevaarlijke plek te spelen terwijl de lichamen van City terug krabbelden. In plaats daarvan probeerde hij het duel te winnen op de helft van Leipzig, terwijl hij eigenlijk niet bij de bal kon komen. Hij viel op de grond. Een scrabbelende Josko Gvardiol overspeelde ook. Beiden hadden kunnen leren van Openda’s kalmte toen hij zichzelf recht hield voordat hij de bal bij de tweede paal binnenschoot.
Guardiola lijkt niet het type dat in de rust zijn vod verliest, maar zijn ongenoegen was duidelijk zichtbaar toen Dias in de tweede helft werd vervangen door Nathan Ake. Toen er daarna niet direct vooruitgang werd geboekt, werden Walker en Jack Grealish opgeofferd voor Julian Alvarez en Jeremy Doku. Nog voordat die twee zich in de wedstrijd konden nestelen, was de achterstand al gehalveerd. Leipzig maakte zich schuldig aan hetzelfde onhandige verdedigen als City aan dezelfde kant had laten zien.
Lukas Klostermann verloor Erling Haaland even uit het oog. Langs de lijn speelde Mohamed Simakan hem aan. In een oogwenk was nummer 40 aan de beurt, 35 wedstrijden genoeg om Haaland op drie van Kylian Mbappe, vier van Mohamed Salah en 10 van Thierry Henry te brengen.
Haaland heeft City misschien weer op de goede weg gezet, maar het was Julian Alvarez die het spel veranderde. Met zijn introductie hadden de gastheren een speler die in staat was om ruimte te vinden rond de drie middenvelders van Leipzig. Waar hij de leiding nam, volgden anderen, zoals Phil Foden die tussen de linies viel om een zinderende pass van Gvardiol op te eisen. Zijn eerste twee aanrakingen brachten hem weg bij Simakan, waarna een laag schot door de benen van Klostermann rolde.
Met nog 20 minuten te gaan leek het een kwestie van wanneer, niet of, City zou winnen. Tot eer van Leipzig duurde het tot de slotminuten, maar even dachten ze dat ze de wedstrijd hadden gewonnen toen invaller Fabio Carvalho binnenschoof na een give-and-go die hij met zijn back had geïnitieerd.
City had echter de neiging om een manier te vinden. Doku en Foden combineerden over links. Alvarez vond weer ruimte en met één beweging rolde hij de bal in de benedenhoek. Een achterstand van twee doelpunten overbruggen is zeker het kenmerk van kampioenen, maar de beste versie van dit team zou de tegenstander nooit in deze positie brengen. Guardiola heeft nog een lange weg te gaan.
