De Verenigde Staten vrouwen nationaal team vierden zondag de carrière van hun meest iconische speelster. Megan Rapinoe speelde haar laatste wedstrijd voor haar land toen de Amerikanen Zuid-Afrika met 2-0 versloegen in een vriendschappelijke wedstrijd.
Ze maakte haar einde als een van de meest herkenbare namen en gezichten in de sportwereld. Het gebeurde niet van de ene op de andere dag en in feite kwam de beroemdheid pas veel later in haar carrière tijdens haar schitterende WK-optreden in 2019, maar Rapinoe’s impact is zo episch dat het niet tot het veld beperkt kon blijven en leeft voort in de vele levens die ze daarbuiten heeft veranderd.
Dat speciale merk van uitmuntendheid op het veld en activisme daarbuiten, allemaal samengebracht in één absoluut onafscheidelijke bal, is wat haar voor altijd zal definiëren. Voor mij vat niets dat beter samen dan een klein, meestal vergeten moment toen ze zichzelf ” een homo” tegen mij in de persconferentie na de wedstrijd op het 2018 Tournament of Nations.
De USWNT rukte op naar het WK van 2019 en op het 2018 Tournament of Nations was Rapinoe een integraal onderdeel van de overwinning met drie assists en één doelpunt in drie wedstrijden. Het is een prestatie die me altijd zal bijblijven omdat ze een regenboog pakte pride vlag van een fan en ging verder met vieren op het podium met het team en hun nieuwste trofee. Na de wedstrijd legde ze uit wat er aan de hand was.
“We zitten niet in de pride-maand, maar ik ben homo, dus pride-maand is elke maand. Ik wilde ook onze fans steunen en de mensen in die gemeenschap steunen — de LGBT-gemeenschap — die ons de hele tijd steunen en dat was gewoon een kleine knipoog naar hen, en ik ben een grote homo, dus knik ook naar mij.”
Veel meer Rapinoe dan dat krijg je niet.
Een voetbalcarrière vol hoogtepunten op en naast het veld
Toen Rapinoe aankondigde dat de FIFA World Cup van 2023 haar laatste toernooi zou zijn en dat ze aan het einde van haar clubseizoen zou stoppen met professioneel voetbal, gaf dat ons de tijdlijn voor een afscheid dat uiteindelijk elke prof wel eens neemt. Maar de stijlvolle, coolharige lesbienne, winnares van Olympisch goud, tweevoudig World Cup-kampioene, Ballon d’Or-ontvanger en geëerd Presidential Medal of Freedom verlaat het spel niet als zomaar een prof, ze verlaat het nadat ze een blijvend stempel heeft gedrukt op het mondiale voetbal en de samenleving in het algemeen.
Haar lijst van individuele, club, nationale team en andere onderscheidingen is erg lang. Je kunt hoogtepunten van grote internationale toernooien scannen en momenten vinden die specifiek zijn voor Rapinoe — dat is haar voetafdruk als speelster. Je kunt zelfs een lijst samenstellen van prestaties buiten het veld die verband houden met haar activisme en belangenbehartiging. Dat is waar ze het meest trots op is.
“Met afstand”, zei ze.
Ze beschouwt haar gouden medaille in 2012 en haar WK-titel in 2019 als hoogtepunten in haar carrière, maar ze schat overwinningen buiten het veld veel hoger in. Ze blikt terug op haar lange carrière bij het nationale team, die tonnen onderscheidingen in het voetbal omvat, maar ook enorme overwinningen voor vrouwen in het algemeen.
Mis Morning Footy van CBS Sports Golazo Network niet, nu in podcastvorm! Onze crew brengt je al het nieuws, uitzichten, hoogtepunten en gelach dat je nodig hebt om het mooie spel in elke uithoek van de wereld te volgen, elke maandag-vrijdag, het hele jaar door.
“Onze strijd buiten het veld. Gelijke beloning is daar natuurlijk een groot onderdeel van. Ik denk dat zelfs in de jaren daarvoor, toen we ons zo uitspraken over raciale rechtvaardigheid en homorechten en het gevoel hadden dat het team echt een nieuw tijdperk van zichzelf was binnengetreden en echt, echt, de taak op zich had genomen om zoveel meer te zijn dan wat we op het veld waren,” zei ze.
“Dat was gewoon ongelooflijk speciaal. Ik denk niet dat iets dat ooit kan evenaren. Dus ik denk dat dat een paar van mijn beste momenten zijn, in dit shirt in ieder geval.”
Rapinoe’s publieke coming out in 2012 was een definitief moment in de sportgeschiedenis. In een tijd waarin veel LGBTQ+ atleten hun leven privé leiden, was hier een luid, brutaal, in-your-face platinablondje dat iedereen vertelde waar het om ging. Het was geweldig. Het zorgde ervoor dat een hele bevolkingsgroep van de natie zich ongelooflijk gezien voelde en hielp waarschijnlijk duizenden homoseksuele Amerikaanse jongeren zich comfortabel te voelen in zichzelf.
Het was ook zo bijzonder om getuige te zijn van een vrouw die haar beste lesbische leven leidt met comfort en vertrouwen, nu met partner en WNBA-legende Sue Bird aan haar zijde.
Haar verdiensten in de sport en daarbuiten zijn voor altijd met elkaar verbonden omdat ze haar geslacht of seksualiteit niet los kon en wilde zien van haar atlete-zijn. Ze is dat allemaal en meer, allemaal tegelijkertijd. Ze stopte niet met een homoseksuele vrouw te zijn toen ze het veld opstapte, net zoals ze niet stopte met het produceren van grote voetbalmomenten toen ze later in haar carrière begon met meer vocaal en zichtbaar protest en activisme.
Evolutie
Met alle trofeeën en prijzen zijn het nationale team en de fans getuige geweest van de evolutie van een speler en persoon. En, om eerlijk te zijn, het is natuurlijk niet altijd van een leien dakje gegaan.
Tijdens een NWSL-wedstrijd in 2016 in Bridgeview, Illinois, knielde ze tijdens het volkslied. Later vroeg mijn collega haar of het opzettelijk was en ze vertelde ons na de wedstrijd dat het was uit solidariteit met NFL quarterback Colin Kaepernick en zijn protest destijds. Ze sprak haar empathie uit met het protest van Kaepernick en trok parallellen in kwesties die zowel de zwarte als de LGBTQ+ gemeenschap beïnvloeden.
Als inwoner van Chicago en queer Latina uit de South Side was ik meteen sceptisch. Wie dacht deze bevoorrechte blanke vrouw wel niet dat ze het protest van een zwarte man en zijn pogingen om zijn gemeenschap te valideren en te beschermen aan het kopiëren was? Het was moeilijk om niet te geloven dat dit niet gewoon een voorstelling was. En, wat het nog ingewikkelder maakte, ik was ook op mijn hoede en bang voor de veiligheid van een van de weinige homoseksuele sporters in die tijd.
En toch, zoals de jaren lieten zien, waren haar acties duidelijk niet alleen maar een voorstelling voor een publiek. Er is geen verandering zonder groei, en Rapinoe’s voortdurende toewijding aan activisme stopte niet na dat moment in 2016. Het leidde ertoe dat U.S. Soccer in 2017 een beleid aannam (dat ze later stemden om het in 2020 in te trekken en een verontschuldiging uitbrachten aan “zwarte spelers – personeel, fans en iedereen die racisme wil uitbannen”.“), het verplichten van spelers om te staan tijdens het volkslied en minder oproepen voor kampen van nationale teams.
Ondanks beperkte optredens in 2017, hield ze haar clubvorm hoog en maakte ze in 2018 vast deel uit van het USWNT-team op weg naar het WK van 2019.
“De balans vinden tussen iets zeggen wat gezegd moet worden, maar ook ruimte bieden aan andere mensen. Dat is zeker iets wat ik wil blijven leren en een betere luisteraar wil worden en ik hoef niet altijd voorop te lopen,” zei ze zaterdag over haar ervaringen met activisme.
Authentiek jezelf zijn en constant winnen is legendarisch gedrag en Rapinoe’s bestaan is precies dat. Als de stick-to-sports menigte het bij sport wil houden, dan zouden ze vol lof moeten zijn over een van de meest gedecoreerde speelsters die ooit de Verenigde Staten heeft vertegenwoordigd. En wat ze ook zeggen, Rapinoe heeft door de jaren heen echt laten zien dat het haar gewoon niets kan schelen en dat draagt alleen maar bij aan haar nalatenschap.
Rapinoe achterna
De 38-jarige speelster heeft nog een clubseizoen te gaan in de NWSL met OL Reign. Haar officiële afscheid van het professionele spel zal pas aan het einde van het seizoen komen. Zoals de meeste dingen, omarmt ze het met opwinding en een open perspectief. Ze kijkt uit naar een meer open schema en tijd voor familie en vrienden. Haar lichaam rust geven is ook een prioriteit bij haar pensionering en uitzoeken hoe ze nog betrokken kan zijn bij de vrouwensport in het algemeen.
“Ik kijk ernaar uit dat mijn schema een beetje meer open is. Ik ben er ook een beetje bang voor. Het is alsof we in veel opzichten net peuters zijn, omdat we de structuur nodig hebben en de structuur is leuk, maar we moeten uitzoeken hoe ik dat voor mezelf kan laten werken,” zei ze.
“Natuurlijk weet ik dat dit het einde van een hoofdstuk is, maar het voelt heel erg als een begin. Ik ben echt enthousiast over wat komen gaat en ik vind het geweldig waar het spel en de sport nu is en ik denk dat de vrouwensport in het algemeen en het landschap eromheen zich op zo’n spannende plek bevindt. Ik hoop daar een groot deel van uit te maken. Alleen aan de andere kant van de dingen.”
Het spel zal zichzelf altijd blijven vernieuwen, de wereld kennis laten maken met nieuwe talenten en spelers die hun stempel zullen drukken. Of het nu Abby Wambach was die Mia Hamm achterna zat voor het all-time Amerikaanse doelpuntenrecord of alle aandacht voor de rol van verdedigende middenvelder nu dat Julie Ertz met pensioen is gegaan, zal er altijd de vraag zijn wat de volgende stap is.
Het is een complexe vraag om te overwegen, want in Rapinoe’s geval zijn er niet alleen schoenen te vullen, maar een hele silouete. In die zin is ze een figuur die bewonderd moet worden en niet vervangen, want er is geen manier om haar te kopiëren of te vervangen. Dus op nieuwe overwinningen en de volgende golf speelsters die opkomt — die hun stem vinden en tegelijkertijd hun meest authentieke zelf zijn.
