Mexicanen protesteren en zachtheid van toeristen

De eerste keer van de recente anti -anti -anti -anti -protest in Mexico City was geen toeval -4 juli, US Independence Day.

Demonstranten verzamelden zich in Park Mexico in het district Condessa – het centrum van zachtheid in de Mexicaanse hoofdstad – om te protesteren tegen verschillende aantijgingen.

De meeste bewoners op lange termijn waren boos op de constante huur van Amerikaanse en Europeanen in de trendy aankomsten van de stad zoals Condesa, Roma en La Juverages.

Alleen de verdeling, veronderstellingen suggereren dat een van de vijf huizen nu een late of toeristische accommodatie op korte termijn is.

Anderen citeerden ook meer procesische wijzigingen zoals het restaurantmenu in het Engels, of lichte hete sauzen in Taco staan ​​op om de gevoelige buitenlandse smaakpapillen te vullen.

Toen het echter door de milde wegen ging, werd het vreedzame protest aanvankelijk lelijk.

Radicale demonstranten vielen de coffeeshops en boetiekwinkels aan die zich richten op toeristen, de ramen breken, klanten intimideren, graffiti sproeien “Fuer’s Grinko!” Zingen, wat betekent “grinko out!”.

Tijdens zijn volgende dagelijkse persconferentie veroordeelde president Clodia Shainboum het geweld “genofoob”.

“Het maakt niet uit hoe geldig de reden is, de claim is gewoon ‘de claim, alleen’ komen uit! ‘Voor de mensen van andere nationaliteiten in ons land,” zei hij.

Het aan de ene kant houden van de gemaskerde radicalen en agitators, de inspiratie van de meeste mensen die op 4 juli kwamen, zoals Erica Aguler.

Na het huren van hetzelfde appartement in Mexico City voor meer dan 45 jaar van zijn gezin, klopte de laatste start in 2017 op de deur.

Lange termijn inwoners van het Prime -gebouw, de 1920 architecturale edelstenen in La Juverages District, hun ambtenaren hielden de evacuatiepapieren.

Grote dochter Erica herinnerde zich het ontroerende nieuws: “Ze kwamen naar elk appartement van het gebouw en vertelden ons dat we onze huur moesten legen tot het einde van de maand, omdat ze onze huurovereenkomst niet zouden verlengen.

“Je kunt je het gezicht van mijn moeder voorstellen,” voegde Erica eraan toe, haar stem was zo ondergedompeld. “Hij was hier sinds 1977.”

Eigenaren verkochten aan een onroerendgoedbedrijf. Ze deden echter een definitief, onrealistisch voorstel aan de bewoners.

“Ze vertelden ons dat als we 53m peso ($ 2,9 miljoen; £ 2,1 miljoen) binnen twee weken konden verhogen, we het gebouw hadden kunnen houden,” herinnerde hij zich met een blanco glimlach.

“Dit is een lot! Nieuwe appartementen waren toen beschikbaar voor ongeveer een tot 1,5 meter PESO ($ 50.000 tot $ 80.000).”

Tegenwoordig is het oude huis bedekt met Tarplin en Steigers, omdat een bouwteam luxueus is “ontworpen om te worden ontworpen voor korte en middellange termijn in een appartementen van één, twee en drie bedden, trots op de website van het bedrijf.

“Dit is geen constructie voor mensen zoals ik,” zei Erica – een krantenlay -outontwerper – commentaar door commentaar te geven. “Dit is voor de korte termijn dollar. In werkelijkheid, voor ons die ons dwingen, zijn we al begonnen met het inhuren van dollars in sommige gebouwen hier.”

Erica en haar familie wonen nu zo ver buiten het stadscentrum, ze zijn in de aangrenzende staat ongeveer twee uur rijden door het transport van de overheid. Het verwijst naar de werknemer Sergio Gonzalez “om het recht op centraliteit te verliezen, wat erbij betrokken is”.

Zijn team heeft meer dan 4.000 gevallen geregistreerd van “met geweld ontheemd bij inwoners van La Jurez District” van het afgelopen decennium. Hij was een van hen.

“We worden geconfronteerd met wat we de stadsoorlog noemen,” zei hij, “zei hij in een anti-anti-option-protest dat na 7 juli werd gehouden,” zei hij.

“Wat in het debat staat, is het veld – wie wel en wie niet het recht heeft op deze basis.” Hij zei dat de meeste bewoners niet uit zijn buurt konden komen en in de stad bleven, zei hij. “Ze verloren de beschermde rechten onder de grondwet van de stad.

Sergio legde uit: “Ik heb voor het eerst het eerste appartement gehuurd hier kostte ongeveer 4.000 peso in een maand in 2007.” “Tegenwoordig, 10 keer meer in hetzelfde appartement, is het een woede, het is een pure verbeelding.”

In het licht van de stijgende woede heeft burgemeester Clara Bruugada van Mexico City een 14-punts plan onthuld om de huurprijs te beheersen, bewoners op de lange termijn te beschermen en nieuwe sociale woningen te creëren tegen betaalbare prijzen.

Het plan van de burgemeester voor Sergio en duizenden mensen zoals hij was echter te laat. Hij is van mening dat de administratie meer moet doen om met Mexicrification in Mexico om te gaan.

Sergio betoogde: “We hebben een lokale en federale overheid die een neoliberaal economisch model bevordert, dat niet is veranderd.”

“Zoveel als ze de sociale zekerheid hebben verhoogd voor mensen, die persoonlijk denken dat ze erg goed zijn, heeft het de economische gevallen die ze exploiteren niet veranderd.”

Hij noemde de systemen van de burgemeester “opgelucht” en zei een geval van “het sluiten van de schuurdeur nadat het paard een bout was”.

Critics Claudia Shainboum zeggen dat toen hij de burgemeester van de hoofdstad was, hij de betekenis van de betekenis niet had omgegaan, en in werkelijkheid werd hij in 2022 actief gerehabiliteerd in Mexico City door een partnerschapsovereenkomst met Airbnb te ondertekenen om toerisme en digitaal reizen aan te moedigen.

Erica wijst op de vinger van de schuld voor de opkomst van zijn familie – de voormalige eigenaren van het gebouw om aan het bureau voor vastgoedontwikkeling te verkopen om bewoners op lange termijn te beschermen, zelfs de huurders, zelfs om hen heen om niet te werken met cryping -gentrificatie om hen heen.

Hij geeft echter niet specifiek de buitenlanders die naar Mexico zijn gekomen, vooral rond de coronavirus -epidemie. “Als ik een manier had om elders beter te zijn, zou ik het waarschijnlijk ook doen,” hij is redelijk, “en toerisme is goed geweest voor Mexico, dit is de bron van inkomsten.”

Niettemin hebben vele anderen, waaronder vele andere, recente Amerikaanse en Europese bezoeken, velen de schuld gegeven in de mars – althans in sommige delen. Ze klaagden bij hen als toon doof voor de Mexicaanse rituelen, konden zelfs in veel gevallen geen Spaans leren of belastingen betalen.

Als de Mexicaanse en andere immigranten van de Trump -regering in de Verenigde Staten strikt worden behandeld door andere immigranten, zijn de golven van delicate Amerikanen die in het zuiden zijn, vooral voor sommigen gevoeld. Werknemers beweren dat immigratie een probleem is tijdens het reizen van het zuiden naar het noorden.

Terugkerend naar de protestlocatie van 4 juli, is Park een brede esplanade in Mexico, graffiti “Yankees Out!” Oproep hierom! Witgewassen en vroege dageraadboksen en salsa -lessen bleven vaak in het Engels dan in het Spaans.

De kosten van levensonderhoud in de Verenigde Staten en het geven van polaire politiek, het tekenen van de Condiser -pagina’s is duidelijk.

“Het is stil, beloopbaar, het park is duidelijk een geweldige tekening voor mensen, het is vredig.

Terwijl ze door de Mexicaanse hoofdstad gingen, erkenden ze dat er op een dag de helft van de geest was om hier te revalideren. “Het is duidelijk dat we niet willen bijdragen aan de zachtheid,” zei Alexis dat het probleem van het probleem erkent.

“Maar je moet goed werk doen in de Verenigde Staten, en uiteraard gaat de dollar hier door. Dus ik begrijp de aanvraag – vooral voor degenen die van ver weg kunnen werken.”

Richard, die werkt voor een groot Amerikaans sportsware -bedrijf, zegt: “Levenskosten zijn erg hoog in Amerika”, en vaak werd uw idee om tot de jaren ’70 te werken voorspeld.

Beide denken, hoewel het mogelijk is om op de juiste manier over te dragen. “Als je mensen om je heen behandelt met betrekking tot de mensen om je heen en probeert deel uit te maken van de gemeenschap, gaat het veel meer dan proberen je eigen plek te maken,” zei Richard.

“Juist,” stemt Alexis in. “Leer de taal. Betaal uw belastingen!”

Desalniettemin heeft de verandering in Mexico City het afgelopen decennium plaatsgevonden.

Erica’s gezinsleven heeft zich binnen een paar maanden over haar as verspreid en haar moeder vocht frustratie. Wanneer we door de straten rond het oosten in La Juverages lopen, keren de herinneringen terug naar de vloed.

“Het was een geweldige tijd genaamd La Alegria, er was Tortillaria (Tortilla Shop), Telapalaria (Hardware Shop), toen ik jong was, kocht ik snoep op die plaats,” zei Erica.

“In de meeste gevallen mis ik de mensen, de gemeenschap. Er zijn hier zelden geen familie of kinderen.”

De meeste van deze kleine bedrijven zijn verdwenen, vervangen door heupcafés en dure itary.

“Ik denk dat de ziel van La Jurez enigszins dood is,” klaagde hij. “Het is zodanig dat je in een bos leeft, en langzaam worden de bomen verwijderd en dan realiseer je je plotseling dat je in de woestijn leeft” “